Rode Bourgogne is allerminst een evidente wijn voor de doorsnee wijnconsument. Daar zijn verschillende redenen voor. De druif, om te beginnen. Terwijl zijn Bourgondische zus chardonnay eerder een allemansvriend is, heeft pinot noir een eigenzinnig, wat weerbarstig karakter. Hij gedijt op niet veel plaatsen in de wereld, en als men het toch buiten die paar bevoorrechte zones probeert, levert dat vaak weinig soeps op. Hij heeft een dunne schil, wat hem gevoelig maakt voor ziektes allerhande, en waardoor hij er ook wat bleekjes uitziet in het glas – niet-ingewijden verwachten ongetwijfeld maar een flauw brouwsel bij het aanschouwen ervan. Hij heeft, kortom, niet die onmiddellijke “no nonsense”-charme van een Bordeaux. De tweede reden voor de mindere populariteit betreft de streek. Bourgogne is erg ingewikkeld, met een immens versnipperde wijngaardstructuur en bijna dubbel zoveel oorsprongsbenamingen als Bordeaux. Tot slot, en niet onbelangrijk: de prijzen van écht goede Bourgogne swingen de pan uit. Als je in de gereputeerde dorpen en bij goede producenten gaat zoeken, dan is het schier onmogelijk om iets onder de 25 euro te vinden, om nog maar te zwijgen over het andere einde van het spectrum.
Voor liefhebbers van pinot noir die geen vet gespijsde portefeuille hebben maar toch in Bourgogne willen blijven, zit er maar één ding op: op zoek gaan naar de verborgen juweeltjes. De wijn die ik vandaag bespreek is er zo eentje. We bevinden ons in Marsannay-la-Côte, in het noorden van de “Côte d’Or”, de heuvelrug die enkele van de beroemdste wijnen ter wereld voortbrengt. Marsannay behoort tot de Côte de Nuits (genoemd naar het dorp Nuits-St-Georges), waar vooral rode wijn wordt gemaakt – al bestaat de AOP Marsannay zowel in wit, rood als rosé. Les Longeroies is een van de beste “climats” in Marsannay, en geeft (in de handen van een getalenteerd wijnmaker) diepe, volle wijnen met veel structuur en intensiteit.
Dat is hier niet anders. Ik proefde de wijn blind en neigde heel even de piste Bourgogne te verlaten, maar deed dat uiteindelijk niet: ondanks de kracht en concentratie die van deze wijn uitgaat, blijft hij de typische lichtvoetigheid van goede pinot hebben. Puur donker kersenfruit, kruidnagel en een hint van kaneel, samen met wat toast in de neus. In de mond is hij van een merkwaardige intensiteit, maar zonder ook maar een moment te vermoeien, met stevige, rijpe tannines die, in combinatie met de zuren, een grote toekomst laten vermoeden. Een meesterlijke balans tussen kracht en elegantie.
Deze fles evenaart moeiteloos de kwaliteit van een zeer goede Gevrey-Chambertin, misschien zelfs van een premier cru uit dat dorp. Wie niet op de grote namen kickt, moet deze wijn absoluut eens proberen. Het Franse wijntijdschrift La Revue du vin de France deelt die mening, en gaf een “coup de coeur” aan deze Marsannay.
Af en toe kom je bij het proeven een wijn tegen die je iets doet. Wijn die je weliswaar objectief als goed gemaakt kunt beschrijven (perfecte balans, rijpe tannines, puur fruit), maar die deze formele eigenschappen overstijgt en een stukje van een andere wereld in zich lijkt te dragen. Voor mij voldeed deze Marsannay aan dat criterium. En 24 euro voor een beetje transcendentie wil ik af en toe wel betalen (YOLO, en het leven is te kort om slechte wijn te drinken, enz. enz.).
Te koop bij Wijnen Sanders voor €24
Considering that the authoritative book “Wine Grapes” (Robinson-Harding-Vouillamoz) lists over 1.300 varieties, from international stars to little-known indigenous grapes, the poverty of the offer is in some sense remarkable. It therefore comes as no surprise that there are dissident voices. The most famous one, alluded to in the title of this post, is the US-based “
Vinilegium 